Ik had dit weekend eigenlijk een duurloop van 28 tot 32 kilometer op het programma staan. Maar toen ik zag dat er een virtuele Backyard Ultra, of Last Man Standing, werd georganiseerd, leek het me leuk om daaraan mee te doen. Eigenlijk was het de bedoeling om dit samen met mijn neef te lopen, maar door omstandigheden kwam dat er niet van. Daarom had ik een rondje bij mij in de buurt uitgezet.
Dit evenement van Orango Sports is overigens ontstaan tijdens de coronaperiode, toen iedereen nog 1,5 meter afstand moest houden. Wat mij betreft de ideale manier om het concept van een dergelijke soort race eens uit te proberen, wat overigens hetzelfde werkt als een normale Backyard Ultra: elk uur, precies op het hele uur, begin je aan een nieuwe ronde van 6,7 kilometer, totdat je niet meer kunt (of om andere redenen wilt stoppen).
Aangezien ik terugkom van een blessure, was mijn doel niet om zo lang mogelijk te lopen, maar om ongeveer 32 kilometer af te leggen – het liefst zonder pijntjes. Dit was ook een mooi moment om de Asics Superblast 2 nog een keer te testen, maar dan ruim voorbij de 30 kilometer.
Om 4:30 ging de wekker en was het tijd om me om te kleden en wat te eten en drinken, want om 05:00 was de start. Orango Sports had een Microsoft Teams-meeting aangemaakt, en toen ik om 04:45 de link aanklikte, zaten er al aardig wat deelnemers ongeduldig te wachten. In totaal deden er door heel Nederland ruim 200 mensen mee. Sommigen liepen in een groep, anderen (net als ik) alleen.
Uiteraard wist ik dat het om 05:00 nog donker zou zijn, maar ik was even vergeten dat er op twee delen van het parcours dat ik had uitgestippeld geen straatverlichting was. Gelukkig werd het na mijn tweede ronde al licht, dus dat was verder geen groot probleem.
Tussen elke ronde meldde ik me netjes op Teams (dit was niet verplicht, maar wel zo leuk) en zorgde ik ervoor dat de activiteit op Strava stond (wel verplicht). Op deze manier kon Orango bijhouden wie er nog meededen.
Tijdens de derde ronde kwam de zon op, en dat zorgde voor wat mooie fotomomenten bij veel van de deelnemers, en uiteraard ben ik ook even gestopt voor een foto. Uiteindelijk gaat het hier niet om de tijd waarin je die 6,7 kilometer loopt, zolang je maar binnen het uur binnen bent en op het uur weer begint.
Ik had van tevoren bedacht om de rondjes iets langzamer te beginnen (5:30 per kilometer) en vervolgens langzaam op te bouwen richting 5:05 per kilometer. Een mooie test om te zien of ik straks de marathon rond dat tempo kan lopen zonder pijntjes, of andere problemen.
En dat is uiteindelijk precies wat ik elke ronde heb gedaan. Dat betekende dat ik na een ronde van 35 à 36 minuten steeds zo’n 25 minuten pauze had voordat de volgende begon. Die tijd kon ik gebruiken om wat te eten en te drinken, en om mijn kleding aan te passen aan de snel veranderende temperatuur. Het is eigenlijk ook best verbazingwekkend hoe snel je steeds herstelt!
Na zes rondes en iets meer dan veertig kilometer vond ik het wel mooi geweest. Het was niet zo dat ik niet meer kon – mijn benen voelden nog fris – maar ik merkte dat er wat spanning op mijn bilspier kwam te staan. Niet geheel onverwacht na deze afstand, en ook niets om me echt zorgen over te maken, maar wel iets om op dat moment rekening mee te houden. Rotterdam is de wedstrijd die ik graag wil lopen volgende maand, en dit evenement stond volledig in het teken daarvan voor mij. Na me netjes te hebben afgemeld, was het tijd voor een paar heerlijke Warsteiner 0.0 biertjes en een welverdiende lunch.
Bedankt, Orango Sports, voor het organiseren van dit virtuele evenement! (Ow, de “last men standing” had 25 rondjes, 167 kilometer, wat een prestatie!) Ik vond het een mooie ervaring en ga proberen er volgend jaar weer bij te zijn. Maar dan wel samen met iemand, want ik denk dat dat de ervaring alleen maar leuker maakt! Op naar de volgende.
Geef een reactie