Op zondag 14 april rond een uur of half 7 stap ik in de auto naar Bodegraven. Vanuit Helmond niet de directste weg naar Rotterdam voor de Marathon, maar dit is nu eenmaal de traditie die ontstaan is in 2021. Onderweg wat krentenbollen eten en de behanglijm van Maurten opdrinken, want dat zou er voor moeten zorgen dat de glycogeenvoorraden zo vol mogelijk zitten, zodat ik onder die magische 3 uur kan lopen.
In Bodegraven aangekomen bij mijn neef, Raymon, snel het startnummer opspelden, en in zijn auto richting Rotterdam, want dat is nu eenmaal de traditie. Zoals altijd de auto aan de rand van de stad parkeren en dan met de metro de stad in en zo snel mogelijk richting het start vak, in mijn geval startvak 1.
Enigszins verbaasd kijk ik om me heen, want het startvak is nog leeg. Sta ik wel goed? Ben ik veel te vroeg? Eigenlijk wel prettig, want dat betekent dat ik redelijk vooraan in het vak kan starten, en hopelijk minder last heb van de gigantische drukte. Tijdens het wachten op de start begin ik wat zenuwachtig heen en weer drentelen, wat rekken, wat been zwaaien te doen, en mezelf af te vragen of ik nog moet plassen of niet, iedereen herkent dit gevoel wel die wel eens aan de start van een race gestaan heeft.
Mijn doel is duidelijk, onder die magische 3 uur lopen, en als het even kan ergens in de 2:58:xx. Met een PR van 1:25:53 op de halve marathon 6 maanden eerder in Eindhoven, zou dat toch mogelijk moeten zijn. Maar ik weet ook tegelijkertijd dat het een zware klus gaat worden, die long runs met lange marathon tempo blokken waren echt heel zwaar de afgelopen maanden, misschien wel te zwaar.
Terwijl ik een praatje maak met wat mensen om me heen begint Lee Towers te zingen, voor de laatste keer, zoals aangekondigd. En dan, de scheepshoorn, we mogen. Ik zeg “we”, want tijdens de gesprekken gaf iemand aan ook voor een sub-3 te willen lopen, en vroeg of we samen op konden gaan? Ik loop altijd alleen thuis, dus ik twijfel, maar om de een of andere reden zeg ik toch, ja. We spreken af dat we voor een gemiddelde van 4:12/4:13 per kilometer gaan en proberen meteen hard te starten.
Uiteraard lukt dit niet de eerste kilometer, je moet meteen de Erasmusbrug omhoog, en het is nogal dringen in het begin, 4:20 per km is wat Garmin aangeeft. Gelukkig trekt de weg snel wat open, en bij de meeste mensen zit er een goed tempo in, en dat betekent ook dat we op het juiste tempo kunnen gaan lopen, al is dat best nog wel even zoeken…. 4:08, 4:10, 4:12, 4:14, 4:13, ik zie ze allemaal voorbij komen.
Na 5 kilometer kijk ik op mijn horloge, en op mijn polsbandje waar de doorkomsten per 5 kilometer ook op staan, precies op schema. Best wel handig zo’n zelf gefabriceerd polsbandje met je doorkomsttijden moet ik zeggen, want GPS is in een grote stad nu eenmaal niet altijd accuraat, en daarnaast loop je helaas altijd extra meters tijdens een marathon. In mijn geval toch al snel 300 meter, en dat kan het verschil zijn tussen 2:59 en 3:01.
Op kilometer punt 10 en 15 liggen we nog steeds op schema, en bij het halve marathon punt staat er 1:29:20 op mijn horloge, ik voel me top. Dit moet gaan lukken, dit gaat een fantastische dag worden! Elke 5 kilometer neem ik een gelletje, ik wissel Maurten af met Hi-5 gels, en ik drink wat uit de 250 ml soft-flasks die ik in mijn broekrand heb zitten. Ideaal, want dan kun je die drankposten zeker 4 à 5 keer overslaan, en je tempo vasthouden.
Vlak voordat we de Erasmus weer op gaan merk ik dat het toch eigenlijk best wel warm is. Ondanks dat het “maar” 14 graden is, tussen de gebouwen in een stad met de zon op je kop voelt het toch anders. Ik moet wat harder werken, en beter op mijn tempo letten, dat was voor de brug wat makkelijker met zijn tweeën, maar inmiddels is helaas mijn nieuwe loopmaat afgehaakt, die kon het tempo niet meer bijhouden. Vanaf nu moet ik het dus alleen doen, “alleen”, want er lopen heel veel mensen in Rotterdam.
Vlak voor het Kralingse Bos zie ik dat ik nog steeds op schema lig, en ondanks dat het zwaarder begint te worden kan ik nog steeds dat 4:13 tempo aanhouden, en weet ik dat als ik zo doorloop 2:58:xx zeker mogelijk is. Door dat, relatief, dode stuk heen in het bos en dan ben ik er bijna, nog 7 km, nog 6 km, ja dit gaat mijn dag worden!
Bij een marathon is echter niets zoals het lijkt, want bij 37 kilometer kom ik hem tegen, de man met de hamer, en zoals ze in Brabant zeggen: vol op m’n bakkus! 4:30, 4:28, 4:25… de benen willen niet meer, het is op, leeg. En snel besef ik me dat als je 15 seconden verliest per kilometer die sub-3 niet meer mogelijk is, het lijkt alsof ik stil sta. Ik heb hier eigenlijk nooit last van, maar ik merk dat ik tegen mezelf zeg, geef maar op, ga maar wandelen, want je gaat dit niet meer halen op dit tempo. Wat maakt het dan uit, 3:00:20 of 3:01:47? Helemaal niets toch?!
Toch zegt er iets in mij, opgeven is geen optie, door ploeteren dan maar. Ik probeer nog een extra gel te nemen, maar wat staat dat tegen, na een paar hapjes gooi ik die maar weg. Dan maar wat drinken, misschien helpt dat… Ondertussen loop ik wat meer in de schaduw, en ik voel langzaam weer wat energie terugkomen, en ook mijn hartslag lijkt wat te stabiliseren weer. Maar ik verlies nog steeds snel tijd op mijn schema om onder die 3 uur te lopen. Ik moet harder lopen, rammen jongen, dat is wat ik tegen mezelf zeg, en ik merk dat het tempo langzaam weer richting de 4:20. Die sub-3, die zit er echter niet meer in, tenminste niet als ik de 41 kilometer doorkomst zie en probeer uit te rekenen hoe hard ik moet lopen om het te halen, nee dat lukt niet.
We lopen dwars door het centrum en het publiek moedigt daadwerkelijk iedereen aan, ik probeer het tempo wat verder op te schroeven, maar ik merk ook dat dat heel erg zwaar is en ik licht begin te worden in mijn hoofd. Op mijn horloge is mijn gemiddelde tempo inmiddels gezakt van 4:13 naar 4:16, dus dat bevestigt dat ik waarschijnlijk met 20-30 seconde die sub-3 niet ga halen. Het kan nu niet ver meer zijn, en ik zie daar wat naar mijn idee de laatste bocht moet zijn, maar eerlijk is eerlijk, ik heb eigenlijk geen idee hoe ver het nog is. Na de bocht verschijnt op de weg een streep, 500 meter, in de verte hoor ik de finish omroeper. Tegelijk kijk ik naar beneden en ik zie 2:57:55, dit kan nog wel, RAMMEN!
Die laatste 500 meter loop ik op tempo 4:05 ongeveer, wat een eindsprint, ik ben kapot, maar voor ik op de grond ga liggen met beide benen volledig verkrampt druk ik eerst dat horloge in, 2:59:58 is wat mijn horloge zegt. Hoe dan? Ik heb geen idee, en het doet er eigenlijk ook niet toe, sub-3 gehaald! Tenminste, als de tijdregistratie van de Rotterdam Marathon het met mijn horloge eens is, en ja, die is het er mee eens, sterker nog… 1 seconde sneller volgens de website (2:59:57) en 2 hele seconden sneller volgens de app (2:59:56). Die seconde meer of minder, het doet er eigenlijk ook niet toe, het doel is gehaald, en hoe.
Geef een reactie