Nou nou, dat was me het weekendje wel. Vrijdag ochtend vertrok ik al vroeg naar Bodegraven om vandaar uit naar Rotterdam te gaan voor de befaamde Roparun. Vanuit Rotterdam gingen we richting Frankrijk. Net over de grens van België en Frankrijk stopte we voor onze eerste overnachting. Dit zorgde er voor dat we zaterdagochtend vroeg al weer richting de start konden in de buurt van Parijs (relatief).
Voor diegene die er niet mee bekend zijn, de Roparun is een evenement waarbij je met twee teams van (normaal) 4 personen ieder om en om kilometers loopt voor het goede doel. Wij hadden er voor gekozen om ieder team vijf uur per shift te laten lopen, en binnen elke shift elke loper zo’n 1.5 km te laten lopen. Dit betekent in de praktijk dat je elke keer 5-6 minuten loopt en dan ongeveer 18 minuten moet wachten voor je weer mag lopen tijdens jouw shift. Zit je shift er op dan heb je ongeveer 5 uur rust, waarin je theoretisch zou kunnen slapen. Natuurlijk moet je tijdens die 5 uur rust ook jezelf omkleden, eten, drinken, en rijden naar de volgende locatie. Je kunt je wel voorstellen dat er dan van slapen weinig terechtkomt.
Rond 13:00 op zaterdag begon Team A van “Vrienden Met Vrienden” met hun shift, wij (Team B) stonden gepland voor 18:00 met de eerste shift. Dat betekende dus ook dat wij naar het eerste wisselpunt moesten rijden direct na de start van Team A. Onze eerste shift verliep soepel zoals je zou verwachten, want op dat moment waren we allemaal redelijk fris, ondanks dat we weinig slaap hadden gehad de nacht er voor (3 uur of zo). Blijkbaar is de vloer van een gymzaal, waar nog een stuk of 50-60 andere liggen te snurken, niet echt de optimale plek voor goede nachtrust.
De tweede shift begon voor ons om 4:00 ’s nachts, dat was minder plezierig… Ja, dat deed behoorlijk zeer om op te staan na zo’n 45 minuten slaap, en persoonlijk was dit voor mij de moeilijkste shift van het weekend. Ik stond op met zware hoofdpijn en was misselijk. Na een lading paracetamol, ibuprofen en wat cola ging het wel weer en zijn we “vrolijk” begonnen aan de shift. In het donker is er niet zo veel aan kan ik je vertellen, tenminste niet als het aankomt op wat je om je heen kunt zien. Behalve voorbij scheurende auto’s, en wat lichtjes in de verte was er eigenlijk niks te zien in Frankrijk voor ons.
Gelukkig toen wij klaar waren was het weer licht en was het tijd voor eten, omkleden, opfrissen, en weer omkleden voor de volgende shift. Nee, inderdaad, veel slaap krijg je niet. Shift 3 was overdag, en dat was dan wel weer prettig. Inmiddels in België aangekomen, begonnen we shift 3 met redelijk weer. Begonnen… want na een uur was dat wel over, het begon keihard te regenen, dat moet je natuurlijk ook een keer meegemaakt hebben tijdens een shift van 5 uur. Gelukkig waaide dat relatief snel weer over en konden we daarna opdrogen. De highlight van deze shift was niet de regen, maar wat mij betreft de broodjes kroket die we kregen bij een palliatieve zorg instelling in Antwerpen, waar we vriendelijk werden begroet door de medewerkers en bewoners!
Shift 4 was echt een “graveyard” of “red eye” shift zoals ze dat noemen, middennacht konden we beginnen, en dat zorgde er dus uiteindelijk voor dat we zondag nacht ook maar een minuut of 30 of zo geslapen hebben. Niet echt bevorderlijk kan ik je vertellen. Nou moet ik wel zeggen dat dit een mooie shift was, want in zo’n beetje elke stad of dorp waar we door heen kwamen waren er nog mensen wakker en werden we aangemoedigd, dat vind ik toch wel bijzonder als het 3 uur ’s nachts is bijvoorbeeld.
De laatste shift was voor Team B naar Rotterdam op maandag. Misschien wel de mooiste shift van allemaal, want hoe dichterbij Rotterdam je komt, hoe uitbundiger de mensen langs de kant zijn. Het is ongelofelijk hoe ontzettend de Roparun leeft in sommige plaatsen, zeker in de buurt van Rotterdam. Toch wel apart, want persoonlijk had ik voor dat Raymon (de aanstichter van mijn deelname) er in 2023 aan mee deed nog nooit van gehoord.
Aangekomen in Rotterdam was ik toch wel blij dat het er op zat, want die 4-5 uur slaap totaal over 3 nachten verdeeld maakt het allemaal niet makkelijker, maar hoe dan ook… dit was een prachtig avontuur. Ik wil hierbij iedereen bedanken die mij (en nog belangrijker Ropa) gesteund heeft. Raymon en Michel bedanken dat ze mij hebben overgehaald mee te doen. En ik wil iedere loper aanraden om zelf een keer deel te nemen aan dit avontuur, want zo moet je dit zien, het is geen wedstrijd, het is een avontuur.
Geef een reactie